Zwierzęta

Zwierzęta hodowane i zabijane na futro w Polsce

Norka amerykańska

W naturalnym środowisku norki najczęściej wybierają miejsca w pobliżu wód, szczególnie gęsto zalesione brzegi jezior i rzek. To ssaki ziemno-wodne, co przejawia się w ich budowie i zachowaniu. Występują u nich błony pławne między palcami tylnych łap. Dużo pływają i dobrze nurkują, mogą wytrzymać pod wodą około 1 minuty. Nurkując, polują na ryby i skorupiaki. Potrafią też przepływać duże odległości, np. w poprzek dużych rzek ponad 200 m. Na lądzie są zwinne i szybkie. Norki żyjące na Pojezierzu Mazurskim przez większość czasu nie oddalają się od brzegów na większą odległość niż 50 m. Mniej bezpiecznie czują się na brzegach odkrytych, zmienionych przez człowieka. Wciąż jest to gatunek, który mniej boi się człowieka niż rodzima norka europejska. Kryjówkami norek są nory, niżej położone dziuple i korzenie drzew. Areały zajmowane przez te zwierzęta mają długość 1-5 km, przy czym terytoria samców są dwukrotnie większe niż samic. Zagęszczenie populacji wynosi średnio 5 osobników na 10 km linii brzegowej. Wiosną i latem pozostają przeważnie w jednym miejscu, jednak zimą prowadzą bardziej koczowniczy tryb życia. Poza okresem rui i wychowywania młodych są to zwierzęta żyjące samotnie. Jeżeli dojdzie do spotkania, norki wykazują się agresją w stosunku do innych osobników. Unikają spotkań, oznaczając teren moczem i wydzielinami gruczołów. Ich typowe zachowanie to tzw. stawanie słupka, postawa przyjmowana w chwili zaniepokojenia, pozwalająca skuteczniej kontrolować okolicę.

Lis polarny

Lisy zamieszkują w naturze rejony arktyczne i tundrę. Ich typowe zachowanie to dalekie wędrówki – latem na północ, zimą na południe. Lisy z nieuprzemysłowionych terenów pokonują dystanse średnio do 782 km. W badaniach zaobserwowano również zwierzęta pokonujące do 2757 km i pozostające na morzu skutym lodem do 156 dni. Lisia dieta składa się głównie z ptaków, poza tym morskich ssaków, łososi, reniferów i gryzoni. Te psowate żyją w małych stadach. Okres godowy trwa od marca do maja. Gdy rodzi się potomstwo, zdarza się, że młode całą zimę spędzają w norze karmione przez rodziców, jednak najczęściej już we wrześniu wychodzą z kryjówki i szybko stają się zdane są jedynie na siebie. Mogą żyć nawet do 20 lat.

Lis rudy

Hoduje się rozmaite odmiany barwne lisów rudych (inaczej pospolitych), z których najpopularniejsze to lisy srebrzyste platynowe. Na wolności żyją w różnych środowiskach i łatwo się adaptują do nowych warunków. Znajdują różnorodne miejsca bytowania i źródła pożywienia, można spotkać je nawet na terenach zurbanizowanych. W ciągu doby większa aktywność lisów przypada na okres zmierzchu i nocy, zwłaszcza w obszarach miejskich. Na wolności zwierzęta występują w liczbie do 10 sztuk na 100 ha, przy czym każdy samiec poluje na obszarze 300-400 ha. Naturalny zasięg terytorium i pokonywane odległości różnią się w zależności od terenu: na zurbanizowanych to około 30 ha, a na pustkowiach do 3300 ha. Minimalny dystans pokonywany przez dorosłe lisy w ciągu nocy wynosi 4,8-16 km. Te psowate znajdują kryjówki w lasach, zaroślach i w okolicach pól uprawnych. Ich dieta składa się przeważnie z gryzoni i ptaków, w mniejszym stopniu z dużych ssaków (sarny i zające), owadów i roślin. Dorosłe lisy żyją samotnie i łączą się w pary na czas okresu godowego, który jest poprzedzony nawoływaniem w formie poszczekiwania, mogącym trwać nawet miesiąc. W wychowywaniu młodych bierze udział oboje rodziców – gdy matka  pozostaje w norze z młodymi, ojciec dba, by nie zabrakło im pożywienia. Jeżeli zdarzy się, że samica zginie w trakcie odchowywania młodych, opiekę przejmuje ojciec. Szczenięta bawią się w różny sposób zależnie od wieku – lubią bieganie, gonitwy, zapasy, wskakiwanie na siebie i podgryzanie.

Jenot

W miejscach naturalnego występowania jenoty wybierają tereny lesiste, zarośla, brzegi rzek i jezior oraz okolice pól uprawnych. Zwierzęta te są bardziej aktywne w nocy niż w ciągu dnia. Na obszarach, gdzie występują ciężkie zimy przechodzą w stan biernego zimowania, tzw. spokój zimowy nazywany również płytkim snem zimowym. To zwierzęta oportunistycznie wszystkożerne – żywią się aktualnie dostępnym pokarmem, a ich dieta zależy od pory roku. Może zawierać owady, ziarna, owoce, ptaki i małe ssaki. Jenoty wykorzystują jako schronienia nory, gęstą roślinność i drzewa dziuplaste. Łączą się w pary na okres ciąży i wychowywania młodych. Co ciekawe, samce spędzają z młodymi średnio więcej czasu (80% dnia) niż samice (60% dnia). Średnia wielkość terytorium jenotów wynosi około 111 ha, jednak różnice między osobnikami są duże – mogą to być obszary 23-228 ha. Tak jak wszystkie psowate (w tym lis polarny i lis rudy) mają bardzo wyczulony słuch i są niezwykle czułe na dźwięki (częstotliwość 67-45 000 Hz), które mogą odbierać i reagować na nie również podczas snu.

Szynszyla mała

Szynszyla należy do rzędu gryzoni, pochodzi z Ameryki Południowej (Chile, Boliwia, Peru), gdzie w stanie wolnym zamieszkuje górzyste tereny Andów na wysokości do 4000 m n.p.m. Bytuje na jałowej, suchej ziemi, na skalistym bądź piaszczystym terenie. Jeżeli znajdzie odpowiednie miejsce, pozostaje na nim nawet do 6 lat. Na schronienie wybiera np. szczeliny między kamieniami, gdzie buduje małe nory. W okolicy wejścia do schronienia często znajduje się okrąg wypełniony drobnym piachem, służący szynszylom do piaskowych kąpieli i czyszczenia futra. Zwierzęta te prowadzą nocny tryb życia. Są istotami społecznymi – żyją w koloniach liczących nawet do kilkuset osobników. Kolonie zajmują od 1,5 do 113,5 ha, przeciętne zagęszczenie w dużych koloniach wynosi 4,37 osobniki/ha. Szynszyle są ciche i nieśmiałe, niezwykle zwinne i szybkie. To roślinożercy. Na wolności ojcowie są przyjaźni, często pozostają po porodzie z matką i młodymi. W niewoli samice wykazują się wrogością zarówno względem siebie nawzajem, jak i samców – nawet w okresie rui. Agresywnych zachowań nie obserwuje się na wolności. W hodowli klatkowej jako nieprawidłowość zgłasza się gryzienie futra, jednak szynszyle wykazują też wiele innych zaburzeń zachowania, np. przewroty w tył i gryzienie prętów. Ponieważ ma to miejsce głównie w nocy, hodowcy nie zauważają zaburzeń, tym bardziej, że nie wpływają one na jakość futra zwierząt.

Nutria

Nutrie to roślinożerne gryzonie pochodzące z Ameryki Południowej, gdzie występują naturalnie. Są to zwierzęta ziemno-wodne, na co wskazuje ich budowa – palce tylnych kończyn są połączone błoną, a u samic sutki znajdują się na boczno-grzbietowej części ciała, co umożliwia karmienie młodych siedzących na grzbiecie w trakcie pływania. Tolerują duże ilości dwutlenku węgla i kwasy mlekowego, których poziom zwiększa się w organizmie przy długim pozostawaniu pod wodą, w której mogą spędzić nawet do 10 minut. Zamieszkują okolice dużych rzek, bagien i jezior bogatych w roślinność. Ich przednie kończyny są zwinne i chwytne, służą do płukania pokarmu w wodzie. Nutrie do legowisk znoszą roślinność, której używają jako pokarmu, do czyszczenia się czy wyścielania wnętrza nor. Często kopią własne nory, np. tunele o głębokości do 6 m lub skomplikowane systemy połączonych nor sięgające do 46 m. Schronienia zapewniają doskonałą izolację cieplną i niewielkie wahania temperatur. W naturze nutrie zwykle żyją pokojowo w niewielkich stadach, jednak w hodowli stają się agresywne względem siebie bez względu na płeć i wiek.